+"عشق به دیگری ضرورت نیست حادثه است
عشق به وطن ضرورت است نه حادثه.
عشق به خدا ترکیبی از ضرورت و حادثه است"
+عاشق زمزمه میکند..فریاد نمیکشد.
+عشق یعنی پویش ناب دائمی.به سراغ خستگان نمیرود.
+خداوند خدا،بیش از آنکه انسان را بیافریند،عشق را آفرید.چرا که میدانست انسان بدون عشق درد روح را ادراک نخواهد کرد و بدون درد روح،بخشی از خداوند خدا را در خویشتن نخواهد داشت.
+عاشق بهانه نمیگیرد..نق نمیزند...درباب رندگی سخت نمیگیرد...عاشق ترک لبخند نمیکند!لبخند تذهیب زندگیست و بوسه ایست بر دست های نرم محبت.
+چشم آن کس که میبیند مهم نیست..روح آن کس که دیده می شود مهم است.همه کس را نمیشود وا داشت به چشم پدری یا مادری نگاه کنند.اما...خورشید اگر واقعا خورشید باشد همه خیره چشمان بدنگاه را کور می کند.
+قیمت عشق همیشه بیش از تحمل آدمی بوده.
+یکبار باید عاشق "دیگری" شد.اما یکبار نباید زندگی کرد.و زندگی را نباید یک قطعه کامل غیر قابل تقسیم به اجزا فرض کرد.یک گلدان...یک کوزه...زندگی به اجزای بیشماری قابل تقسیم است.که هر جز به تنهایی زندگیست.هر واحد کوچک زندگی ،زندگیست و کل زندگی باز هم زندگیست.چه کنیم که اسم جز و کل یکیست؟!اما اگر قرار باشد فقط یکبار زندگی کنیم،زندگی چیزی بسیار زشت و مبتذل خواهد شد.همانظور که اگر دوبار عاشق شویم عشق چیز بی اعتبار و بی معنی ای می شود.
+مگذار که عشق به عادت دوست داشتن تبدیل شود.
+عشق،عادت به دوست داشتن و سخت دوست داشتن دیگری نیست.پیوسته نو کردن خواستنیست که خود پیوسته خواهان نو شدن است و دگرگون شدن.
+تازگی ذات عشق است و طراوت بافت عشق.چگونه میشود تازگی و طراوت را از عشق گرفت و عشق همچنان عشق بماند؟؟!!
+از اشتباهات به تکرار می رسیم.از تکرار به عادت به بیهودگی.از بیهودگی به خستگی ونفرت.
+عشق نجات دادن غریقی است که دیگر هیچ کس امیدی به نجاتش ندارد.
+هرگز انتظار ندارم مرا همان قدر دوست داشته باشی که دوستت دارم.این توقعیست غیر منصفانه.من باید عاشق تو باشم ...در حد ممکن عشق و آرزومند آن باشم که مرا بخواهی..هرقدر که می خواهی.
+عشق محصول ترس از تنها ماندن نیست.
....................................................
اووووووووووووه...اون موقعا کتاب "یک عاشقانه آرام"و خوندم.اونقد برام جذاب نبود که حتی تمومش کنم.ولی تا جایی که خوندم این تیکه هاشو دوس داشتم:)
